SKEPP op de Spirituele Beurs

Het programma ziet er alvast veelbelovend uit. Bekende mediums die met de doden kunnen praten of zelfs met je persoonlijke engelbewaarder! Verder kan je met al je prangende levensvragen terecht bij handlezers, kaartleggers, auralezers, etc. De website windt er geen doekjes om: dit is een niet te missen belevenis.

De realiteit haalt de fantasie echter al gauw in. We moeten het stellen met een parochiezaaltje dat de jaren ‘70 niet ongeschonden uit is gekomen. Na het betalen van een democratische tien euro toegang kan onze ontdekkingsreis van start gaan.
De eerste ontdekking is een collectie met boeken gaande van bizar tot ronduit onrustwekkend. Iemand zin om te gorgelen met urine voor een betere gezondheid? De uitzondering: een enkel boek dat effectief nuttige EHBO-tips bevatte en dat hier dus waarschijnlijk per ongeluk is beland.

Vervolgens komen we uit in een zaaltje waar enkele tientallen mediums zich hebben verzameld temidden van een aantal standjes waar de typische paranormale ‘merchandise’ verkocht wordt. Denk kristallen, tarotkaarten, pendels, juwelen en andere new age-attributen. Elk cliché kunnen we min of meer afvinken: een overweldigende wierookgeur, meditatiemuziek, slechte grafische vormgeving, etc. Zowel de mediums als de bezoekers zijn voornamelijk vrouwen tussen de 40 en 60 jaar, maar er zijn ook opvallend veel twintigers aanwezig. 

Op minder dan een half uur tijd hebben we de hele beurs gezien. Eerder teleurstellend, dus. Voor de volledige belevenis kan je maar beter een flink centje gespaard hebben. Je kaarten laten leggen, hand laten lezen of die felbegeerde engelbewaarder contacteren kost makkelijk 40 tot 50 euro. Een aurafoto laten nemen maakt je al snel 30 euro lichter. Al krijg je er bij enkelen wel wat gratis cadeautjes bij: een geurkaars of pralines, bijvoorbeeld. De spirituele betekenis van deze giften is en blijft een mysterie. 

Mediteren en vibreren

Gelukkig kunnen we aansluiten bij een aantal lezingen. Die zitten wél inbegrepen in de inkomprijs.

De eerste lezing die we bijwonen, kan enkel beschreven worden als een doldwaze rit die met de minuut verontrustender wordt. De assistente aan de deur weet ons te waarschuwen dat “het vooral hoge frequenties zullen zijn” en dat “als we blokkades in ons leven ervaren dit de lezing voor ons was”.

De spreekster blijkt een vervangster en is duidelijk niet erg voorbereid. Ze start meteen met een disclaimer. Ze beweert “geen zweverig type” te zijn, wel een “serieuze vrouw, die serieuze onderhandelingen doet” in haar professioneel bestaan.
De wetten van de fysica hadden we natuurlijk al achtergelaten bij de vestiaire, maar toch blijft het vrij moeilijk om de woordsoep die volgt te visualiseren.

Volgens deze dame leven we in een quantumveld dat een magnetisch veld is dat gegenereerd wordt door de vibraties van ons hart. Of zoiets. We zijn niet helemaal zeker. Dat is misschien ook gewoon logisch. De spreekster is immers rechtstreeks verbonden met wat ze noemde ‘De Bron’ en dat zijn wij klaarblijkelijk niet. Wat die bron dan precies is, wordt evenmin verduidelijkt.

Fijn is dat ze ons ook een momentje geeft om te mediteren. Onze trillingen moeten klaarblijkelijk hoger. Hoe we dat dan precies moeten klaarspelen, vertelt ze wederom niet.

Verder doet de spreekster uit te doeken hoe iedereen op aarde een bepaalde frequentie dient te bereiken. “100”, verklaart ze. ‘100, wat?’ vragen we ons af. Hertz, Gigahertz? Appelen, peren? Wie zal het zeggen. Zij alvast niet.

Het vibratie-verhaal wordt hierna even verlaten om het volgende opmerkelijke statement te maken: “De mens kan leven van lucht, zonlicht, mineralen en water alleen. Eten is geconditioneerd.” Van al deze elementen is water het belangrijkste. Het bepaalt alles. Ons lichaam bestaat namelijk voor het grootste deel uit water. Water heeft een reflectie en  – volgens deze dame – ook een geheugen. Een aloude bewering uit de homeopathische hoek die we tot vervelens toe moeten aanhoren.

De verbanden die deze spreekster legt met dat befaamde watergeheugen zijn minstens even verontrustend. Zo zouden gezondheidsproblemen die we vandaag hebben, veroorzaakt worden door trauma’s uit onze vorige levens. Of minstens door trauma’s die langs onze bloedlijn worden doorgegeven. Want het water in ons lichaam onthoudt alles en heeft bijgevolg een geheugen. Wie dacht dat het niet veel gekker kan, zit ernaast. 

Ook hebben we het nog niet gehad over de reflectie van dat water. Zo dien je negatieve emoties die jouw richting uitkomen, steeds te beantwoorden met liefde. Want alles wat je zegt of doet, reflecteert zich terug naar jou, door het water in je lichaam dat reflecteert. Wanneer je partner jou bijvoorbeeld agressief benadert, moet je die beantwoorden met liefde. Niet alleen omwille van de reflecties, maar ook omdat het een boodschap is naar jou bevat: dat je je persoonlijke problemen, oftewel je lage frequenties, dient aan te pakken.

Vervolgens stelt de spreekster dat onverwerkt verdriet dat je weigert te verwerken de oorzaak is van ziektes als borstkanker en dat diabetes wordt veroorzaakt omdat je je hart afsluit en niets “zoets” toelaat in je leven. En hier valt ze dan toch even publiekelijk door de mand.

Een toeschouwster in rolstoel protesteert lichtjes wanneer onze paranormale spreekster aangeeft dat diabetes een gevolg is van een “gesloten hart”. Volgens de toeschouwster is haar diabetes het gevolg van een ziekenhuisbehandeling voor een covidinfectie. Deze woorden blijken een bijna bovennatuurlijke kracht te bezitten.

“Ik moet nu mijn tong driemaal afbijten en inslikken”, stamelt het medium enkele keren.
Daar is ze blijkbaar niet toe in staat, want ze trakteert ons meteen op uitspraken waar menig Facebookcommentator jaloers op zou zijn.

Wat volgt, is een losgeslagen antivaccinatie- en antiwetenschapsbetoog met uitspraken als: “Dokters die vaccinaties hebben toegediend, en vervolgens in hun leven met een zwaar verlies moeten omgaan, zoals dood van hun kind, hebben dat volledig zelf gezocht. Het universum vergeet niet. Terecht.”

Het spektakel mondt uiteindelijk uit in ongemakkelijk moment waarbij de spreekster de frustraties uit haar dagelijkse job uitgebreid ventileert. 

Nadat de assistente een derde keer had aandringt, rondt ze haar tirade en ook de lezing eindelijk af. Maar niet alvorens de dame met diabetes nog een persoonlijk consult aan te smeren.

Gi(d)swerk

Nadat we de ‘bad vibes’ in de cafetaria hebben, is het alweer tijd voor de volgende lezing. Dit keer zal een populair medium bekend van het tv-programma Het zesde zintuig spreken. Hier is het dan ook flink aanschuiven. Dit medium is kennelijk niet vies van een beetje show en duidelijk beter voorbereid dan haar voorgangster. Met het nodige promotiemateriaal in de aanslag, wordt ze aangekondigd als het ‘favoriete schakeltje’ dat de boodschappen overbrengt van gene zijde. Met behulp van haar onafscheidelijke oergids.

De aanwezigen konden een voorwerp of foto meebrengen van een levende of overleden dierbare. Die moeten ze op een tafel leggen. Links de levenden en rechts voor de doden. Blijkbaar wil de oergids alvast ingelicht worden over het onderscheid. Men zou denken dat die dat automatisch kan aanvoelen, maar misschien moet zo’n gids eerst opwarmen.

Verder geeft het medium nog mee dat ze de informatie zal delen zoals die bij haar binnenkomt. Goed of slecht. Klinkt het niet, dan botst het. Indekken doet ze al meteen door te zeggen dat ze zaken die nu gaande zijn, niet nauwkeurig in tijd kan plaatsen. Alles tussen drie maanden in het verleden of drie in de toekomst kan ze niet exact weergeven.

Vervolgens bekijkt ze de voorwerpen aandachtig en kiest er een pasfoto uit van een oude vrouw. Onmiddellijk komt er heel wat informatie binnen. De vrouw zou heel fier geweest zijn en wilde dat haar kapsel altijd goed lag. Het gevoel ging ook gepaard met eenzaamheid. Haar dochter beaamt dit en vertelt dat haar moeder al vroeg weduwe werd. Ze was 96 jaar geworden. De kans dat ze op die leeftijd haar man al had verloren, is natuurlijk erg groot. En dat een vrouw van haar generatie zich altijd piekfijn kleedde en naar de kapper ging, is ook niet zeer verwonderlijk. Deze informatie is dan ook gemakkelijk af te leiden van de foto. Maar die evidentie ontgaat het publiek – nu al diep onder de indruk van deze ‘paranormale gaven’. Willen sommige mensen gewoon bedrogen worden? We vragen het ons al jaren af.

Ook de gezondheid van de vrouw komt aan bod. Het medium krijgt het gevoel binnen dat de vrouw ‘op’ was en heel moe. Dat er problemen waren met hart en bloedvaten. En dat ze niet goed meer zag. Ook had ze last om op haar benen te staan. Met andere woorden: een beschrijving van de gemiddelde gezondheidstoestand van hoogbejaarde medemensen.

Verder wordt er nog een foto uitgekozen van een overleden baby. Daarbij stelt het medium dat het kindje een jongetje is van twee of drie maanden. Dit is een gok, verklaart ze, want ze kan niet met zekerheid zeggen of het een jongen of een meisje is. De oergids blijkt dus toch niet zo bekwaam. Eerst kon hij het verschil tussen dood en levend niet zien en nu stelt ook geslacht een probleem. Of gaat het hier om een progressieve, genderbewuste gids?

Nadat de moeder van de baby zich bekend maakt, vraagt het medium haar hoe lang het geleden is dat de baby was gestorven. Amper drie weken geleden.

De moeder vertelt nog verder dat ze baarmoederkanker had en dat ze was zwanger geworden via IVF. Niet gehinderd door haar gebrek aan medische kennis antwoordt het medium dat ze voelt dat de kanker weg is, dat de vrouw opnieuw zwanger zal worden en dat het zieltje van de overleden baby zal terugkeren in dat kind.

Dit soort ‘voorspellingen’ en ‘adviezen’ zijn niet zonder gevaar. Ze kunnen kwetsbare mensen ertoe aanzetten om gevaarlijke, slecht geïnformeerde beslissingen te nemen en kunnen een nadelig effect hebben op hun soms al lage zelfbeeld.

Wat opvalt doorheen de beurs, zowel in de lezingen als in de gesprekken die we hebben met verschillende standhouders, is de onverbloemde afkeer en minachting voor dokters en de westerse geneeskunde in het algemeen. De mantra ‘het lichaam moet zichzelf helen en ziektes komen door onverwerkte trauma’s’ komt steeds terug. Bezoekers worden ook actief afgeraden om naar de dokter te gaan.

Terwijl we op de parking alle gedachten proberen te verwerken, spreekt een oudere vrouw ons plots aan. Eén van de standhouders van die dag. We denken even dat we ontmaskerd zijn, maar de paranormale gaven van de dame staan waarschijnlijk in sluimerstand.

Zonder aanleiding krijgt een van ons een mooie tak laurier aangeboden. “Veel beter dan weggooien, toch!” zegt de dame. We vragen haar terloops hoe de dag was.

“Goed, goed, fijn om iedereen te zien. En deze keer was het lekker dichtbij.”

Zonder haar tafeltje, haar banner met uitzinnige claims en de omringende beurs, die alleen maar kan bestaan dankzij de goedgelovigheid van vele kwetsbare mensen, zien we een gepensioneerde en op het eerste gezicht sympathieke vrouw die events zoals deze afschuimt. Niet voor het grote geld – dat zit er namelijk niet in – maar om zich wat bezig te houden. Om te praten met de mensen én omdat ze ondertussen iedereen uit het wereldje kent en zo sociaal contact onderhoudt.

Terwijl ze wegrijdt in haar aftandse Toyota vragen we ons af of deze beurzen nu echt een hardcore business zijn om kwetsbare mensen moedwillig te misleiden of eerder een uit de hand gelopen hobbyclub voor eenzame, al even goedgelovige gepensioneerden, die zich van weinig kwaad bewust zijn. Waarschijnlijk ligt de waarheid ergens in het midden.

Claire Moens is juwelenontwerpster en edelsteendeskundige
Jurgen Geevels is cameraman en wetenschapliefhebber
Tine Jans is marketeer in o.a. de medische sector
Alledrie zijn ze SKEPP-lid en -medewerker

Cartoon: KWER