Fibromyalgie, moet het erkend worden als een ziekte?

Er zijn pogingen geweest op basis van de drukgevoeligheid van de zgn trigger-points, maar dat bleek niet betrouwbaar. Nu tracht men het te definiëren op basis van het samengaan van een aantal klachten zoals pijn, slecht slapen, problemen met geheugen en concentratie, vermoeidheid, tintelingen...als er geen gekende oorzaak wordt gevonden voor die klachten.

Een mogelijke verklaring voor een aantal van die klachten zou kunnen zijn dat er iets mis is met de manier dat de hersenen omgaan met informatie uit het lichaam, zodat die als zeer pijnlijk worden aangevoeld, zonder dat er letsel aan spieren, gewrichten of pezen wordt vastgesteld, dus spreekt men van functionele stoornissen. Een aantal van die mensen hebben daarbij ook nog klachten over prikkelbare darm, chronische vermoeidheid en hoofdpijn wat ook wijst in de richting van functionele stoornis. Als er dan ook nog problemen bij komen met depressie, met urineren, met seks, dan kunnen we ons afvragen of dit niet een gevolg is van de andere problemen.

Die mensen moeten geholpen worden, maar hoe, wat helpt echt ? Er worden tientallen totaal verschillende behandelingen aangeboden en ze hebben alle tevreden klanten, ook die waarvan we weten dat ze niet meer zijn dan een placebo. Een staalkaart, met appreciaties door de gebruikers, kan je vinden op http://www.fibromyalgia-reviews.com . Wat opvalt is dat er meestal meerdere behandelingen tegelijk worden gebruikt en dat de tevredenheid sterk verschilt naargelang de soort klacht waarvoor ze gebruikt worden. De behandeling met de hoogste graad van algemene tevredenheid is marihuana ! Enige voorzichtigheid bij het interpreteren van dergelijke enquêtes per internet is dus wel nodig.

Een ideale behandeling bestaat dus niet, elk geval is anders, maar het is duidelijk dat veel mensen geholpen worden door psychotherapie, door beweging en relaxatie, maar ook pijnstillers en antidepressiva worden gebruikt. Die conclusie gelijkt erg op die over het CVS, het chronisch vermoeidheidssyndroom, waar het trouwens veel gemeenschappelijk mee heeft, volgens sommigen zou het dezelfde aandoening zijn. Ook daar bestaat er sterke weerstand, zelfs vijandigheid, tegen occupationele of psychische behandelingen. Ook bij sommige artsen is er wantrouwen wegens de onduidelijke en subjectieve diagnose en ook wegens de mogelijkheid van simulatie door welingelichte mensen.

Een erkenning als aparte ziekte is te verdedigen maar enkel op basis van in de tijd beperkt wetenschappelijk onderzoek en ter evaluatie van de behandelingen.