Het nieuwste boekje in de reeks "De Skeptische Kijk" is uit.
U kan het hier bij Owl Press bestellen.
Volgend bericht stuurde James Randi aan een Amerikaanse tv-zender, als reactie op een tv uitzending over een comateus meisje dat genezende gaven zou bezitten, en schaamteloos uitgebuit wordt.
Het televisieprogramma ging over Audrey Marie Santos, een 14 jarig meisje uit Worcester in Massachussets, van wie duizenden geloven dat zij met God bemiddelt om hen te genezen. De berichtgeving was volgens mij bevooroordeeld en oppervlakkig, en zacht uitgedrukt, lichtjes skeptisch.
Dit onfortuinlijke meisje ligt reeds tien jaar in coma na een ongeluk in een zwembad, en wordt nu in haar ouderlijke woonst voor een raam tentoongesteld waar gelovigen haar kunnen aanbidden. Zelden zag ik zo’n harteloos, opportunistisch misbruik van ongeluk. De staat betaalt de drie ploegen verpleegsters die Audrey in leven houden. Zij wordt intraveneus gevoed, wordt beademd via buisjes en een beademingstoestel houdt haar ademhaling in stand. Haar enige reactie op externe prikkels is, dat haar ogen soms bewegingen volgen en dat zij als je een vinger in haar hand stopt die vastpakt. Dit zijn te verwachten automatische reacties die ook bij baby’s voorkomen, en geen tekens van herkenning, zoals men wil doen geloven. Haar benen en armen zijn grotesk misvormd door verkramping te wijten aan haar bedlegerigheid zonder enige fatsoenlijke vorm van therapie. Audrey kan gewoon niet overleven zonder 24 uur op 24 verzorgd te worden.
Het is zo’n hartverscheurende situatie, dat het mij niet verbaasd dat diegenen die bijeen troepen om haar te zien er emotioneel door geraakt worden. Zelfs op tv kwam het nog hard aan. De interviewster slaakte de nodige medelijdende kreetjes tijdens het interview met de ouders van het meisje. Toen het "doorslaggevend argument" beschreven werd - de aanwezigheid van olijfolie op enkele religieuze beeldjes en heiligenprenten in de tentoonstellingsruimte - draaide zij verwonderd een afbeelding om, om de achterkant te tonen, en zei tot de camera dat er ‘"niets te zien was".
Laat ons gewoon denken dat dit redelijk naïef is. Ik moet u zeggen dat ik de hele dag e-mail en telefoontjes gekregen heb van goochelaars – die zeker toch beter zouden moeten weten – die me vroegen op welke wijze dit een truc zou kunnen zijn, en als het zo is, hoe men dit tot stand zou kunnen brengen ! Ik heb als volgt geantwoord : Als een kunstenaar ons zijn doek toont, uit niemand verbazing over hoe de verf daar gekomen is. Er wordt verondersteld dat de artiest de verf simpelweg heeft aangebracht met een borstel of paletmes. Dat is gebeurd in zijn atelier, buiten het zicht van de toeschouwer. Op dezelfde manier kan je olie op een afbeelding of icoon aanbrengen gedurende de zestien uren dat de tentoonstellingsruimte gesloten en uit het zicht is, of gedurende één van de vele periodes dat Audrey verzorgd wordt en niet te bezichtigen is. Een straaltje olie spuiten duurt maar enkele seconden, dat zou op geen enkele wijze mysterieus mogen zijn. De commentator zei dat de aanwezigheid van olie de experts verbijsterd had. Nee, dat was niet het geval. Het is erg makkelijk uit te voeren. Naar welke ‘experts’ verwijzen ze? Een comité van "psychologen en geestelijken". Het spijt me maar ik moet vragen : waar is de deskundigheid hier? Onze conclusie kan alleen maar karig zijn : terwijl niemand kijkt doet er iemand olie op de beeldjes of afbeeldingen. Is er enig bewijs dat dit NIET de verklaring is? Nee, geen enkel. Nog belangrijker, is er enig bewijs geleverd in deze zaak om aan te tonen dat ook maar één genezing het gevolg is van Audrey’s aanwezigheid en/of tussenkomst? Nee, er is niet één voorbeeld daarvan.
De televisieketen ABC haalde het geval aan van een 18-jarige jongen die een bezoek bracht aan het heiligdom na een ernstig beenletsel, en men toonde dat de jongen nu vrij goed kon gaan. Maar ABC vermeldde ook dat de artsen hem 75 % kans gaven op herstel van die aandoening, dus uiteindelijk hebben we nog geen enkel bewijs – behalve verslagen van telefoontjes en brieven van mensen die met klem beweren dat ze genezen werden. Geen bewijs. Jazeker, de psychologen en geestelijken van het comité keken achter de afbeeldingen en vonden ook niets. Ik ben totaal niet verbaasd, en ik kan hun verbazing niet begrijpen. Er werd verslag gemaakt van een heiligenbeeldje dat het comité meegebracht had waaruit "plotseling olie begon te druppelen". Waren ze erbij toen dit gebeurde? Nee, ze merkten het pas nadien op. De plaatselijke priester, blijkbaar een devoot, goedbedoelend en eerlijk man, zei dat hij" niet het minste bewijs voor vervalsing in deze zaak heeft aangetroffen" Ik herinner hem eraan dat hij ook geen enkel bewijs gezien heeft dat de olie er niet gewoonweg door iemand op aangebracht is.
Ik werd enkele weken geleden voor een tv-programma geïnterviewd over deze zaak. Ze hadden een gipsen beeldje meegebracht dat ze – voor een ongelofelijk bedrag — gekocht hadden in een plaatselijke religieuze winkel. Tijdens het interview werd me gevraagd hoe er olie op zo’n figuurtje kon verschijnen. We onderzochten het beeldje grondig en constateerden dat het op geen enkele wijze speciaal behandeld was. Het gesprek ging verder, en toen vroeg ik de interviewer naar het gezicht van het beeldje te kijken. Olijfolie liep langs het gezicht, drupte van de kin en handen van het beeldje af. Zonder gordijnen te sluiten, licht uit te doen of een ander afleidingsmaneuver, had ik iets tot stand gebracht dat hetzelfde was als het mirakel van Audrey. Even later begon van een religieuze prent ook olie af te lopen.
Het tv station had de olie die van de beeldjes loopt ten huize Santos laten analyseren. Het werd geïdentificeerd als 75% olijfolie en 25% ondefinieerbaar. Dat is onzin. Een goed forensisch onderzoek zou 100 % van de stof identificeren.
Maar wat me echt raakte bij dit geval was dat er nergens melding gemaakt werd van hoe de familie Santos zichzelf en het arme meisje dat zij uitbuiten onderhoudt. Er werden geen vragen gesteld over giften of entreegelden van diegenen die dagelijks de plaats bezoeken, noch over de aanzienlijke honoraria die de ouders vragen om voor de camera te verschijnen. Als afsluiting vertelde de interviewer nog dat hun verzoek om een bewakingscamera te plaatsen in Audrey’s kamer – om te kijken of iemand olie op de beeldjes aanbrengt - geweigerd werd. De reden? De familie gaf er de voorkeur de conclusies van de kerkcommissie af te wachten, wat, zo zei men ons, maanden of zelfs jaren kan duren. Daar ben ik van overtuigd. Mijn vraag : waarom zou een bewakingscamera, op welke wijze dan ook, het onderzoek belemmeren? Volgens mij zou dit het onderzoek aanzienlijk bevorderen, en misschien "maanden of zelfs jaren" tijd en geld uitsparen.
Audrey Santos, ik voel met je mee. Ik wou dat je het geluk had de waardigheid van een anoniem leven te leiden in plaats van het circus dat nu rond je opgezet wordt.
James Randi.
Zie ook:
http://www.doorbell.net/tlr/fraudw.htm
overgenomen uit externe bron
